سالم‌خبر: سخنگوی کمیسیون بهداشت مجلس در اظهارات اخیر خود آب پاکی را بر دست همگان ریخت و نسبت به وضعیت بودجه حوزه دارو و درمان در سال ۱۴۰۴ هشدار داد.
او با اعلام اینکه درآمدهای اختصاصی وزارت بهداشت در لایحه بودجه 1404 افزایش ۶۶ درصدی داشته اما اعتبارات بیمه سلامت 40 درصد افزایش یافته و مابه التفاوت دیده نشده، اظهار داشت: به طور قطع این مابه التفاوت ۲۶ درصدی از جیب مردم پرداخت خواهد شد.
خفت
کردن بودجه دارو و درمان و تاکید بر صرفه جویی آن در هر دوره از دولت در حالیست که برخی دستگاه‌ها و نهادها بی‌آنکه خروجی تعریف شده‌ای برای هزینه کرد این بودجه داشته باشند هر سال درصد قابل ملاحظه ای بر بودجه آنان انباشت می شود. به طوری که براساس گزارش جدید مرکز پژوهش های مجلس سهم صدا و سیما از بودجه عمومی دولت در سال 1404 بیش از 10 وزارتخانه ارزیابی شده است.
این درحالیست که آنچه تعجب‌برانگیز
به نظر می رسد، تمرکز بیش از حد بر کاهش هزینه‌ها در حوزه سلامت است؛ آن هم در شرایطی که بسیاری از نهادها و سازمان‌های غیرضروری، همچنان سهم قابل‌توجهی از بودجه کشور را دریافت می‌کنند.
سیاست‌گذاری‌ها در هر دوره از دولت و پیشنهادات و پیش‌نویس‌های سوپرمن های زمانه که هر از گاهی خواهان دگردیسی نظام دارو و سلامت کشور از بنیان هستند تا در بودجه و هزینه های دارو و سلامت مردم
صرفه جویی شود به‌خوبی نشان می‌دهد که اولویت‌های بودجه‌ای و برخی پیشنهادات در کشور تا چه حد از واقعیت‌های زندگی مردم فاصله دارد.
واقعیت این است که بخش سلامت، نه‌تنها یک حوزه هزینه‌بر نیست، بلکه سرمایه‌گذاری برای آینده هر جامعه‌ای محسوب می‌شود. با این حال، در بودجه‌ریزی‌های سالانه، همواره شاهد کاهش یا تخصیص ناکافی منابع به این بخش حیاتی هستیم. چرا وقتی
صحبت از صرفه‌جویی می‌شود، تنها نگاه‌ها به سمت سلامت و درمان می‌رود؟ چطور ممکن است تأمین داروهای حیاتی و تجهیزات پزشکی ضروری، در اولویت کاهش هزینه‌ها قرار بگیرد، اما هزینه‌کردهای بی‌فایده در نهادهای غیرضروری، همچنان ادامه یابد؟
این سیاست‌گذاری‌های نادرست، نه‌تنها به سلامت مردم آسیب می‌زند، بلکه اعتماد عمومی را نیز خدشه‌دار می‌کند. مردم حق دارند بدانند
چرا در حالی که برای بخش‌های کم‌اهمیت، بودجه‌های کلانی تخصیص می‌یابد، برای درمان بیماران و تأمین داروهای ضروری، همواره کمبود بودجه وجود دارد. این نگرانی زمانی پررنگ‌تر می‌شود که بدانیم بسیاری از بیماران، به‌ویژه مبتلایان به بیماری‌های خاص و صعب‌العلاج، به دلیل همین کمبود منابع، در تأمین داروهای حیاتی خود با مشکل مواجه‌اند.
