لایحه ی جامع نظام کیفیت ایران در کدام گلوگاه متوقف مانده است؟

 سالم خبر: مدیران کنترل کیفیت و مسوولان فنی صنایع غذایی و آرایشی بهداشتی با تاکید بر تولیدات با کیفیت داخلی  در حالی در خط نخست عرصه ی صنعت و تولید ایستاده است که هنوز سازوکار شغلی آنان محلی از مناقشه است.

تقویت این ناظران انگیزه دادن و حل مشکلات و معضلات آن ها بی شک باعث پیروزی و سربلندی ما در اشراف بر کیفیت هرچه بیشتر تولیدات نیز خواهد شد.

اما در این میان با نگاهی بر چگونگی فعالیت این بخش سه سوال اساسی که جای بسی تامل و تفکر دارد مطرح می شود:

سوال نخست آنکه چرا از این پتانسیل قوی درست و به جا استفاده نمی شود؟

این نیروهای متخصص عرصه ی تولید و صنعت  به رغم آنکه در خط مقدم حفظ سلامت جامعه ایفای نقش می کنند اما هنوز سازوکارهای شغلی آنان محل مناقشه است.

سوال دوم این است که چرا لایحه ی جامع نظام کیفیت ایران پس از شش سال کار و تلاش برای آن و با عبور از فیلترهای فرهنگستان علوم و همچنین سازمان ملی استاندارد ایران که توسط جامعه مدیران کنترل کیفیت کشوری به هیات دولت ارائه شد تا به امروز به مجلس ارجاع نشده است؟

یکی از مشکلات عمده ی مسوولان فنی و مدیران کیفیت صنایع غذایی و آرایشی بهداشتی دریافت مستقیم و بدون نظارت مزد ماهانه از کارفرما که بسیاری از آنان از حداقل مصوب قانون کار هم بهره مند نیستند. راهکار حل این مشکلات نیز در لایحه مذکور پیشنهاد شده است.
سوال سوم آنکه چرا از نمایندگان و تشکل های این جمع برای تصمیماتی که در عرصه ی صنعت و تولید گرفته می شود دعوت و نظرسنجی انجام نمی شود؟

اگر نیک بنگریم با تفکر موشکافانه در جواب این سوالات درمی یابیم که حمایت خوب و در شان این گروه بازدهی پرسودی درجهت پیشبرد اهداف دولت عزیز خواهد داشت. باید گفت دلیل ضعف کار تیمی در کشور معطوف به عدم ایجاد بسترهای مناسب برای این امر است. رابطه ی صنعت و دانشگاه در حد سلام و علیک است که برای پیشرفت این رابطه باید بسترهای مناسب و همکاری های دوجانبه و فراتر از آنچه که در وضعیت فعلی است فراهم گردد تا نتایج ایده آلی حاصل شود.

همانگونه که از این قشر توقع می رود در انجام وظایف خود هیچ گونه کوتاهی در انجام وظایفش مرتکب نشود اما از سوی دیگر این انتظار نیز می رود در حمایت از این قشر نگاه خود را روزآمد کرده و امنیت شغلی مناسب تری برای آنان در نظر بگیرند.

بعضی از سازمان ها اعم از سازمان غذا و دارو و سازمان ملی استاندارد خیلی بیش از این ها باید با همدیگر هماهنگ باشند و بعضی از موازی کاری ها حذف گردد. تمامی سازمانها و ارگانهای مربوط به تولید و صنعت در جلسات هم اندیشی از این قشر باید دعوت نمایند واز اندیشه های گره گشای آنها استفاده کنند. رسانه ها و سازمان های مربوطه در ترویج فرهنگ کیفیت و نگرش کیفی نیز باید کوشاتر باشند. سازمان غذا و دارو و سازمان ملی استاندارد باید پشتیبان جدی برای مسوولان فنی و مدیران کنترل کیفیت باشند.