سالم خبر: حوالی سال های 2003 اپیدمی آلودگی به ویروسHIV  در کشور مالزی چنان سرعت گرفت که یونسکو با اعلام وضعیت هشدار دهنده طی فراخوانی از همه ی مجامع مذهبی علمی و آموزشی این کشور از جمله ائمه جمعه‌ی این کشور خواست تا برای آموزش و اطلاع رسانی در زمینه راههای ابتلا و پیشگیری از ایدزدست یاری به مسوولان بهداشتی این کشور بدهند.
 
به گزارش سالم خبر، اگر چه اوایل این فراخوان برخی مجامع مذهبی به ویژه ائمه ی جمعه ی این کشور در برابر این مساله از خود مقاومت نشان دادند اما با آگاهی و توجیه نسبت به اینکه این بیماری مهلک و کشنده می تواند در آینده تاثیرات ناخوشایندی را متوجه ی مردم به ویژه جوانان کند، بخشی از آموزش و اطلاع رسانی را برعهده گرفتند.
 
آمار آلودگی و ابتلا به ایدز پس از یک دوره مشخص به پایین ترین سطح ممکن رسید و بر همه روشن بود که ائمه ی جمعه نقش کلیدی در زمینه با بیماری ایدز آغاز کردند.
 
ایدزاگرچه یکی از بیماری‌های مهلک و کشنده در قرن جاری است اما اصلی ترین و مهمترین راه مقابله با آن اطلاع رسانی و آموزش در مورد بیماری و راه های انتقال آن است. این بیماری موجب شده است تا تعداد بسیاری از مردم روی این کره خاکی امکان زندگی عادی و روزمره را از دست بدهند و نتوانند روابط عادی داشته باشند.
 
شناسایی زود هنگام بیماری به فرد کمک می کند تا با دریافت خدمات درمانی هم مانع از توسعه بیماری در بدن خود شود و هم راه های جلوگیری از انتقال ویروس و بیماری را به دیگران بشناسد و ضمن داشتن روابط عادی  دیگران را درگیر این بحران بزرگ سلامتی نکند.
 
باید در نظر داشت که ایدز یک بیماری سخت است  که بسیاری از انسانها را درگیر کرده است اما هنوز درمانی برای آن یافت نشده است. به همین دلیل است که در بسیاری از کشورهای صنعتی در مورد ضرورت آموزش در زمینه بیماری و اطلاع رسانی به کودکان و نوجوانان در  مورد این بیماری صحبت شده است و در اغلب کشورهای صنعتی  و توسعه یافته تدریس نحوه توسعه این ویروس  در بدن فرد و انتقال آن به دیگران در برنامه های آموزشی مدارس قرار دارد. مدارس، دانشگاهها و پادگان‌ها از جمله مراکزی است که در بسیاری از کشورها دستورالعمل هایی برای آگاهی دهی و اطلاع رسانی برای نوجوانان و جوانان تدوین شده و تدریس می شود.
 
بررسی ها نشان داده است در بسیاری از کشورهای جهان آموزش در مورد بیماری ایدز از سالهای نخست دبستان آغاز می شود اما نحوه آموزش بسته به سن و موقعیت کودک متفاوت است . به طور مثال در سنین اولیه دبستان دادن یک اطلاعات کلی  به  کودک در مورد بیماری و آگاه کردن او در مورد نشانه های ابتلا به این بیماری کفایت می کند اما باید تاکید شود که این بیماری بیشتر در بزرگسالان دیده می شود و بچه ها کمتر درگیر این بیماری می شوند تا از ایجاد اضطراب و نگرانی در کودکان جلوگیری شود.
 
آغاز آموزش  از این سن به این دلیل است که ممکن است کودکان از طرق رادیو و تلویزیون و مجلات و روزنامه ها و حتی فیلم های سینمایی با این بیماری آشنا شوند و داشتن یک اطلاعات کلی در مورد بیماری مانع از دریافت اطلاعات غیر اصولی و نادرست از افراد غیر متخصص می شود.
 
مدارس باید  آموزش در مورد این بیماری را در دستور کار خود قرار دهند زیرا کودکان و نوجوانان آینده سازان یک کشور هستند  و حفظ سلامت آنها یک اولویت است. باید در نظر داشت که تنها نشان دادن یک  فیلم در مدرسه در مورد بیماری یا یک سخنرانی در مورد این مساله کافی نیست بلکه باید جلسات آموزی پیوسته باشد و به دانش اموزان فرصت داده شود که  سوالات خود را از فردی که این سخنرانی را انجام می دهد بپرسند.
 
در مورد سن دقیقی که باید اطلاعات به صورت کامل در اختیار دانش آموزان قرار بگیرد، دستور العملی وجود ندارد . سن دقیق ارایه اطلاعات کامل بستگی به فرهنگ جامعه ای که در ان زندگی می کنند، ارزش‌های خانوادگی دانش آموزان و  موقعیت جامعه دارد. در برخی از کشورها شروع رابطه جنسی در دانش آموزان در سالهای انتهایی دبیرستان یا حتی بالا تر است و در برخی از جوامع داشتن رابطه جنسی قبل از ازدواج رایج  نیست .
 
 برای این جوامع دادن اطلاعات دقیق در مورد بیماری و نحوه اجتناب از ابتلا به این ویروس می تواند به سالهای اولیه دبیرستان موکول شود اما باید از همین سالها به طور مداوم و در تمامی سالهای دبیرستان اطلاعات داده شود  تا فرد هم در مورد نحوه انتشار بیماری و عوارض آن و هم در مورد راه های جلوگیری از انتقال بیماری توسط فرد بیمار به افراد دیگر اطلاعات بدست آورد.